خب معلومه دیگه !

زندگیه من مثل یه مسیر طولانیه....مسیری که انتهایی نداره....

مسیری که انتهاش به نور میرسه...نوری که هرروز میبینمش....

من هم مسافر این مسیرم...وباید تا آخرش  برم  .

همیشه وقتی توی خیابون راه میرم..اون وقتایی که پیاده هستم و مسیرم خیلی طولانیه !

به انتهای مسیر نگاه نمیکنم

سرم رو میندازم پایین و راه میرم و راه میرم و راه میرم.....

بهدش یهو سرم رو بلند میکنم و میبینم که رسیدم به آخرش....

توی زندگیم یه خورده این ماجرا فرق میکنه.....

با اینکه دوست دارم سرم رو بندازم پایین و ادامه بدم ولی نمیشه...نمیتونــم